ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΠΙΤΙΣΣΑΣ ΜΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΣ ΣΤΑΘΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ

Η Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θήβα, (καταγωγή από Πλατανιώτισσα Καλαβρύτων), όπου και τελείωσε το Λύκειο. Από νεαρή ηλικία κατέθετε γραπτά τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της, αποσπώντας αρκετά μαθητικά βραβεία και επαίνους. Εργάστηκε ως υπάλληλος γραφείου σε εταιρεία κλωστοϋφαντουργίας επί σειρά ετών. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη στην Παμβοιωτική δανειστική βιβλιοθήκη Λεονταρίου, με παράλληλη δραστηριότητα την οργάνωση διαλέξεων στα πλαίσια του Ελεύθερου Λαϊκού Πανεπιστήμιου του δήμου Αλιάρτου – Θεσπιών, όπου και ανήκει. Ασχολείται με τα κοινά της περιοχής, ως εκλεγμένο μέλος του τοπικού συμβουλίου Λεονταρίου. Είναι παντρεμένη και μητέρα δύο κοριτσιών. Στον ελεύθερο χρόνο της ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία, ετοιμάζοντας ήδη την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής της.

Το ποίημα που διακρίθηκε στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμο των  Εκδόσεων ''ΕΝΤΥΠΟΙΣ - Μωραιτης Εκδόσεις''  είναι το «ΕΡΩΤΑΣ ΗΤΑΝΕ..»

ΕΡΩΤΑΣ ΗΤΑΝΕ..
Έρωτας ήτανε θαρρώ…
Έτρεχε το χαμόγελο
πάνω στο ολοπόρφυρο μετάξι των μαλλιών της..
Και λιγότρυζε μ’ αστραφτερές δαγκωματιές
το ατίθασο αλήτεμα απ’ τις λυμένες μπούκλες της..

Μα δε πονούσε....
Λαμποκοπούσε..

Στραφτάλιζε ολάκερη η περπατησιά της,
καθώς καθρεφτιζόταν πάνω της της Άνοιξης το ξύπνημα..
Και κύλαγε η χαρά, πέλαγα ασίγαστα,
αισθήσεις στο κορμί της..

Στιγμές χρωματιστές ευώδιαζαν από παντού..
Κι η φύση σώπαινε εκστασιασμένη..

Σαν τότε, που την έριξε ο Θεός,
γλυκά, μια νύχτα από το άπειρο..
Χωρίς μιλιά, χωρίς ρωτήματα
και τα πουλιά στο απέραντο παραληρούσαν..

Και πλάτυνε ο Ουρανός..
Και βάθυνε
για να χωρέσει όλη, τ’ Απρίλη την μετοίκηση..

- Θεέ μου πόσο τον αγαπάω,
ψιθύρισε η καρδούλα της..
Κι οι χτύποι, τρελό χορό αρχίσανε..
Και οι ανάσες ροβολήσανε,
στα πέρατα του κόσμου να δείξουν τα προικιά τους..

Κι απλώθηκε ο ψίθυρος..
Και γλύκανε τις εσχατιές από ωκεανούς ανταριασμένους..
Και πεθυμιές ξεσήκωσε από ποτάμια νεκρωμένους..
Μέχρι και τα βραχόκαρδα τα ηλιοφαγωμένα
σκύψαν δειλά
και μες τις άνυδρες σπηλιές τους γονατίσαν..
Και με μανία ξύνανε τη γλίτσα της ψυχής τους..

Μην έρθει η αλμύρα η νιόβγαλτη….
και μπλέξει στα ξερά τους….

Έρωτας θα 'μπαινε θαρρώ…..
~ Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου ~